hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

• annemin ögrencisinin yıllarca hatırlayacagı olaylardan birisidir. ilkokul üc ya da dördüncü sınıfı okutuyordu annem o zaman. nasıl bir geyikse, babası olmayan var, döven var, ölen var, müfredat geregi her babalar analar gününde, "siz nasıl bir baba-ana olurdunuz" konulu bir kompozisyon yazması isteniyor ögrencilerden. sınıfta hic konusmayan bir cocuk var, öncesinde sınıfın en yaramaz, en cin cocuklarından. sene basından beri konusmuyor, annem her gün gelip aglıyor, tüm ulasma cabalarına ragmen yok tık ortada. velisini cagırtıyor, psikolog ayarlamak icin birlikte, bir yandan kara kara düsünüyor, eh kasımpasa'da bir okul, hangi parayla? son care cebinden verecek zaten. aksam eve geliyor annem, kompozisyonlardan birini okuyunca hüngür hüngür aglamaya baslıyor. konusmayan cocuk şöyle yazmıs.. yüregimi daglıyor velet.
  
  - ben baba olsaydım, cenneti ogluma tercih etmezdim... hem ben baba olsam, eger cennete gitsem, ektirmem cicek mezarıma... biliyorum kökleri babamın gözlerine batıyor biliyorum. söyleyemiyorum, kimseye söyleyemiyorum. gözüme batar. her gece rüyamda. ben baba olsam, hep cocugumun rüyasına girerdim iste.
  
  altını da hırsla karalamıs kagıdın. öyle mahalle okullarının sınıfları altmıs kisiliktir. kagıt arada karısıyor.
  
  annem haftalarca, ilgileniyor cocukla. bize gelip gidiyor, birlikte kek filan yiyoruz, caktırmadan muz, cilek veriyorum önüne, biliyorum yiyemiyor evde. haftalar sonra, okulda anneme, ilk lafını gazete kagıdına sarılmıs bir paket esliginde veriyor...
  
  -ögretmenim seni cok seviyorum. sen benim her seyimsin.
  
  bir de b.c.d ablasını prenses kıyafetiyle cizmemis mi?
  
  eve getiriyor annem pakedi, annesi, baba ölünce dis fırcası, esantiyon dis macunları satar olmus. bir poset doldurmus evden getirmis. sonradan annesi geliyor okula, tesekkür etmeye, "valla haberim yoktu hocam, ben de evdeki paketler kaybolunca hırsızlıga da basladı diye kızartacaktım onu meger size getirmis" diyor.
  
  burkuyor yüregimizi, burkuluyoruz.